Мне скучновато, вот и выкладываю то, что наваляла на иностранных языках.


О любимой музыкальной группе.
Фокус в том, что мы часто учим по английскому темы, а если они маленькие, так сами дописываем. Это - дополнение к теме "Музыка".

Fleur

‘Fleur’ is a musical group from Odessa. Generally, ‘Fleur’ translated from French as a ‘flower’. Musicians play lyrical music in the genre cardiowave, but this genre did not exist before. Cardiowave original and has no analogues. It has a lot to do with gothic.
The group was created in 2000 and acts now. The group was constantly changing, but the soloists are the same. Many of the group members were sometimes involved in other creative projects. The first album was created in November 2002 and was called ‘Touching’. There are 7 albums now. Each album has an even number of songs, and on all the albums stored alternating songs and performance attribution. This group is not well known abroad, as they rarely tour. But the musicians are very talented, and their songs are really fantastic. They talked about life and death, love and pain, joy and misery. Sometimes this music is so touching, that makes me cry. The most well-known songs ‘Euphoria’, ‘Radiance’, ‘Giant black vultures’, ‘Two clouds’, ‘Someone’, ‘Smiles of the Sphinx’ are recognized hits. But at the same time many of their songs are not included in the official albums and are independent. ‘Fleur’ sometimes sing these songs in rare concert.

Спойлер:

Здесь я развернулась пошире, т.к. это - к теме "Книги", что является моим ОЧЕНЬ больным местом. Что называется, Надя дорвалась.

Notre Dame de Paris
Review

"Notre Dame de Paris" is the first historical novel by Victor Hugo, which is also known as the author of many poems and novels "Les Miserables," "The Man Who Laughs," "Toilers of the Sea," "Ninety-three years". The novel is considered to be a classic of world literature.
The novel is dedicated to the famous cathedral in Paris, a monument of medieval architecture. In the 19th century it was intended to the destroyed, but after the release of the novel the attitude was reviewed. Many of the historical monuments of the Middle Ages have survived.
The story tells of the Notre Dame de Paris of the 15th century, and also about the customs and life at that time. The main characters of the novel are the young gypsy girl Esmeralda, the lame hunchback Quasimodo, which is a bell-ringer of the cathedral, and Claude Frollo, who is an archdeacon. The bell-ringer and the archdeacon, who sheltered the Quasimodo in childhood, loves a gypsy, but she gives her feelings handsome captain Phoebus. During the dating of the girl and the captain someone hurts him with a knife. But who it was and why it was done, you can learn by reading a novel.
In this book Hugo masterfully depicts the era of the Middle Ages with its dark, religious bigotry and injustice. The author shows us the streets of Paris, the Place de Greve, the bell tower of the Cathedral, Court of Miracles. Hugo also shows that love is not always selfless and light, that it can burn in the hell of fire. This is a story about a true love, friendship, frenzied obsession, for which there are pure feelings.
In general "Notre Dame de Paris", despite the romantic component, is very hard psychologically. It can not be read at an early age. You have to be mentally prepared to read this book and read it when you really want. You can meditate for a long time on the fate and actions.

Спойлер:

И последнее.
Написано сегодня на уроке белорусского языка, написано в отчаянии. Мы писали сочинение (а точнее, черновик к сочинению, которое надо сделать дома) о памятниках культуры. Любом, но... белорусском. А поскольку у меня в голове сидит только Прага, я пол-урока сидела и думала, как мне выворачиваться. Кто-то из девочек подкинул идею о Каменецкой Башне. Так и появилось сие.

Белая Вежа
Век дзясяты, адзінаццаты быў часам войн. Лілася кроў, гінула безліч людзей, якім не было аніякай справы да ўсяго гэтага жаху. І абаронцы нашай Айчыны баранілі сваю зямлю, як маглі. Дапаможцамі і саюзнікамі ў гэтым былі вялізныя абаронныя башні, ці, як іх раней называлі, вежы.
Супраць націску ворагаў патрэбна надзейная будова і тоўстыя шчыльныя сцены – тое, што з’яўляецца першымі прыкметамі раманскага стылю. Гэта стыль абароны, сімвал мужнасці і перавагі. Ягоны росквіт прыйшоўся якраз на час войн. Умацаваўся ён у гэтых самых вежах, адной з якіх – і, што нявесела, апошняй непарушанай на тэрыторыі Беларусі – з’яўляецца Камянецкая Башня, Белая Вежа.
Невядома, чаму яе называлі менавіта “белай”, бо зроблена абаронца Камянца з цёмна-чырвонай цэглы. Некаторыя лічаць, што гэта пайшло ад звычая фарбаваць часткі сцен у белы колер, каб збіць з глузду ворагаў-лучнікаў і страляць у іх з іншых акенцаў – вузкіх, нібы прабітых ў тоўстай цаглбянай сцяне, сапраўдных байніц. Але гэта – толькі адна з версій паходжання назвы. Хто ведае, можа, яна ніколі не была ўзята, вось яе і назвалі “белай” – чыстай? А можа, ёсць іншыя прычыны? Чырвоныя змрочныя сцены, халодные нават летам, пахавалі гэтую тайну далёка у цемры вякоў, ніжэй каменнага падвала. І праўду ўжо, мабыць, не будзе ведаць ніхто…
Што ты бачыла, Вежа? Колькі жыццяў ты захавала за сваімі надзейнымі сценамі? Аб ўсім гэтым пытаешся ў маўклівай будовы, калі ўваходзіш у яе і гладзіш змрочныя сцены. Але маўчыць Белая Башня, быццам і дазваляе агледзець сябе, падняцца ўверх па вузкай лесвіцы, ўбачыць сціплы Камянец са сваіх вокнаў. Увысь цягнецца вежа, і стаіць над давераным ей горадам, як пільны бяссонны страж, як абаронца, як стары верны сабака. Пільна сочыць яна на працягу вякоў за Камянцом, днём і ноччу сочыць сваімі вузкімі вочкамі, так, як сачыла ў дзясятым стагоддзі, пятнаццатым, дзевятнаццатым... І, мабыць, не сыдзе яна са свайго паста не адзін яшчэ год, не хутка адыдзе ў нябыт.
…А калі ходзіш па ёй, нібыта апыняешся там, у сівых вяках, нібы чуеш свіст стралы, якая пранізвае паветра і ўпіваецца ў акно. Намаляванае…

Спойлер: